ในข้อความที่ตัดตอนมาจากหนังสือเล่มใหม่ของเขาชนะทุกข้อโต้แย้ง: ศิลปะแห่งการโต้วาที การโน้มน้าวใจ และการพูดในที่สาธารณะเมห์ดี ฮาซาน พิธีกรรายการ MSNBC และนักโต้วาทีตลอดชีวิต
เมื่อโดนัลด์ ทรัมป์ลงสมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีอีกครั้ง และคู่แข่งจากพรรครีพับลิกันของเขาก็เตรียมจะสวมบทบาท เป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การตั้งคำถามว่า ดาราทีวีเรียลลิตี้ที่ไร้คุณสมบัติโดยสิ้นเชิง
สามารถเอาชนะคู่แข่ง GOP สิบหกราย ตั้งแต่ผู้ว่าการรัฐ วุฒิสมาชิก ไปจนถึงซีอีโอได้อย่างไรในครั้ง
แรกของเขา การแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีจากพรรคของเขาในปี 2559? มันเป็นการเอาชนะนโยบายหรือไม่? ด้วยการเพิ่มเงิน? หรือว่าเป็น. . . ด้วยการเหน็บแนมและลดทอนพวกเขาด้วยชื่อเล่นแบบเด็กๆ?ลิดเดิ้ล มาร์โก. ไลอิน’ เท็ด. Jeb พลังงานต่ำ เหล่าเกจิต่างเย้ยหยันทรัมป์ในเรื่อง “ใช้ความรุนแรง โจมตีแบบโฆษณาชวนเชื่อ” และขนานนามเขาว่า “แชมป์การโต้วาทีในโรงเรียน” เพราะ “ดูหมิ่นเส้นทางสู่จุดสูงสุดของ GOP”
ตอนนี้ ฉันไม่ได้โต้แย้งคำอธิบายของเขา แต่ถ้าฉันบอกคุณว่ากลยุทธ์ที่ร้ายกาจมากของทรัมป์ไม่ได้แตกต่างจากที่ใช้โดยหนึ่งในนักปราศรัยและนักโต้วาทีที่ได้รับการยอมรับและประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ ย้อนกลับไปในสมัยกรุงโรมโบราณ รัฐบุรุษ นักกฎหมาย และนักวาทศิลป์ มาร์คัส ทุลเลียส ซิเซโร มีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องการกล่าวหาที่เขาใส่ร้ายคู่แข่ง ดังที่นักประวัติศาสตร์คลาสสิก Valentina Arena ได้ชี้ให้เห็น ในข้อโต้เถียงที่มีชื่อเสียงเรื่องหนึ่ง ซิเซโรเรียกฝ่ายตรงข้ามของเขาว่าปิโซ ซึ่งเป็นพ่อตาของจูเลียส ซีซาร์ ว่า belua (“สัตว์ประหลาด”) bustum rei publicae (“เมรุเผาศพของเครือจักรภพ” ), carnifex (“คนขายเนื้อ”), furcifer (“คนขี้โกง”), maialis (“หมูเจลลี่”) และ inhumanissimum ac foedissimum monstrum (“สัตว์ประหลาดที่ชั่วร้ายและไร้มนุษยธรรมที่สุด”) Cicero, Arena กล่าวเสริมว่ายังล้อเลียนรูปร่างหน้าตาของคู่ต่อสู้ด้วย รวมถึง “ขนที่แก้มและฟันเปลี่ยนสี” ของเขาด้วย (ทรัมป์ในเชิงบวก!)
วลีภาษาละติน ad hominem หมายถึง “ต่อบุคคล” ดังนั้นอาร์กิวเมนต์ ad hominem จึงเป็นอาร์กิวเมนต์
ที่ใช้กับหรือต่อต้านบุคคล แม้ว่าทุกวันนี้ การดูถูกเหยียดหยามของซิเซโรเนียนั้นถูกมองว่าเป็นเขตที่ห้ามใช้ ทั้งในการโต้เถียงในชีวิตประจำวันและการโต้เถียงกันอย่างเป็นทางการ ข้อโต้แย้งของ Ad hominem ถูกมองในระดับสากลว่าแย่ แย่ แย่
ในกีฬา เช่น ฟุตบอลหรือบาสเก็ตบอล ผู้เล่นได้รับการสอนให้ “เล่นบอล ไม่ใช่ผู้ชาย” เป็นการเล่นที่ยุติธรรมที่จะไล่ตามบอล — แต่ทันทีที่คุณเริ่มเข้าปะทะกับผู้เล่นคนอื่นในกระบวนการนั้น จะเป็นการฟาวล์ คุณถูกลงโทษ ในชมรมโต้วาทีของโรงเรียนมัธยมและหลักสูตรของวิทยาลัยทั่วโลก คุณจะพบว่าครูสนับสนุนให้นักเรียนทำเช่นเดียวกัน นักเรียนได้รับการสอนให้แยกแยะความแตกต่างระหว่างฝ่ายตรงข้ามกับข้อโต้แย้งของฝ่ายตรงข้าม
เหตุผลในการทำเช่นนั้นเหมาะสมอย่างยิ่ง ในทางทฤษฎี ข้อดีของคนๆ หนึ่งไม่เกี่ยวว่าข้อโต้แย้งของพวกเขาสมเหตุสมผลหรือไม่ นักวิชาการ ไมเคิล ออสติน กล่าวอย่างมีเหตุผลว่า “ถ้าอดอล์ฟ ฮิตเลอร์บอกว่าโลกกลม นั่นจะไม่ทำให้โลกแบน” ดังนั้น หนังสือเรียนเบื้องต้นเกี่ยวกับปรัชญา ตรรกศาสตร์ หรือสำนวนโวหารแทบทุกเล่มจะโต้แย้งกับบทว่าด้วยการเข้าใจผิดเชิงตรรกะ นั่นคือข้อผิดพลาดที่แท้จริงในการให้เหตุผล – และควรหลีกเลี่ยงในการโต้วาทีด้วยค่าใช้จ่ายทั้งหมด
แต่นี่คือปัญหา: ดังที่นักปรัชญา Tom Whyman ถาม: “หากข้อโต้แย้งของ ad hominem นั้นไม่ถูกต้อง เหตุใดพวกเขาจึงมีประโยชน์เช่นนี้”ดู ใช่ ในทางทฤษฎีแล้ว คุณควรโจมตีข้อดีของการโต้เถียง ไม่ใช่ที่ตัวบุคคลเอง แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง การเล่นบอลกับผู้เล่นสามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นกลวิธีที่ค่อนข้างมีประสิทธิภาพและมักจำเป็น มันสามารถทำลายชื่อเสียงของฝ่ายตรงข้ามและข้อโต้แย้งของพวกเขาได้ในเวลาเดียวกัน มันสามารถเอาชนะฝูงชนที่ไม่เชื่อและทำให้คุณได้เปรียบ และ — ฉันจะเปิดเผยความลับที่เก็บไว้อย่างดีให้กับคุณ — มันไม่จำเป็นต้องเป็นข้อโต้แย้งที่ผิดพลาดเช่นกัน
ไปหลังจาก ETHOS ของพวกเขาAristotle บิดาแห่งสำนวนโวหารได้สรุปวิธีการโน้มน้าวใจหลักสามวิธีเพื่อเอาชนะใจผู้ฟังเมื่อกว่าสองพันปีที่แล้ว เขาเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าสิ่งที่น่าสมเพช หรือการดึงดูดอารมณ์ โลโก้ หรือการดึงดูดเหตุผล และร๊อค หรือการดึงดูดบุคลิกลักษณะและความน่าเชื่อถือของผู้พูด
เมื่อพูดถึงเรื่องหลัง ดังที่นักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ได้อธิบายไว้ในงานวาทศิลป์ที่สำคัญของเขาว่า “การโน้มน้าวใจเกิดขึ้นได้จากอุปนิสัยส่วนตัวของผู้พูด เมื่อคำพูดถูกพูดจนทำให้เราคิดว่าเขาน่าเชื่อถือ” ไม่เป็นความจริง อริสโตเติลกล่าวต่อว่า “ความดีส่วนตัวที่ผู้พูดเปิดเผยไม่ได้ช่วยเสริมพลังแห่งการโน้มน้าวใจ
